****MELOCACTUS****

Jeden z niewielu kosmopolitycznych rodzajów wśród kaktusów – rośnie w Meksyku, Ameryce Centralnej i Południowej. Są to rośliny kuliste, średniej wielkości, które po osiągnięciu dojrzałości wytwarzają na wierzchołku rodzaj „czapki”, tzw. cephalium, z którego następnie wyrastają bardzo malutkie kwiaty, a potem ozdobne owoce. W kulturze wymagają przepuszczalnego podłoża, w lecie często podlewanego (powinno być stale lekko wilgotne), szklarni, o ile to możliwe, i niezbyt mocnego słońca. W zimie 12°C to minimum, można je wtedy trzymać na parapecie w normalnie ogrzewanym pokoju. Światło jest mniej ważne. Niestety, na cefalium (i na kwiaty) trzeba czekać kilka, a nawet kilkanaście lat.

****MAMMILLARIA****

Największy rodzaj w rodzinie Cactaceae (pomiędzy 200 a 400 gatunków w zależności od ostatniej mody). Mammillarie występują w wielu krajach, od Kolumbii po USA. Mają brodawki zamiast żeber, a kwiaty pojawiają się wokół wierzchołka tworząc „wianek”, a nie w samym wierzchołku (to głównie odróżnia je od eskobarii i koryfanty). Wielkością, formami cierni, rozmiarami i kolorami kwiatów bardzo różnią się między sobą. Różne są też ich wymagania uprawowe: niektóre będą wyjątkowo łatwe (M. elongata), inne niezmiernie trudne (wielkokwiatowe gatunki typu M. saboae) w utrzymaniu. W każdym przypadku przepuszczalne podłoże, sporo słońca i ciepła oraz obfite, acz rzadkie, podlewanie dobrze im zrobi. Tzw. białe mammillarie (o białych cierniach, takie jak np. M. candida) powinny mieć podłoże alkaliczne, z dodatkiem wapna. W zimie zaleca się temperaturę 6–12°C, światło nie jest absolutnie niezbędne.



Tak wygląda z wiankiem...

****LOPHOPHORA****

Ojczyzną tego gatunku jest Teksas w USA i Meksyk. Nazwa oznacza "noszący pióropusz". Pochodzi ona od wiązek filcowych włosków, wyrastających z wierzchołkowych areoli, z czasem pokrywających całą roślinę.Są to rośliny bez cierni, szarawe, o miękkiej tkance, rosną pojedynczo lub grupowo, posiadają grube palowe korzenie. Mają kulistospłaszczony kształt.







Kaktus ten jest również znany pod indiańską nazwą pejotl, był od dawna używany na dolegliwości reumatyczne. Ze względu na zawartość alkaloidu o właściwościach narkotycznych spożywano go podczas rytualnych uroczystości Niewielkie kwiaty, kolorze różowym wyrastają z samego wierzchołka. W lecie roślina wymaga stanowisk ciepłych i słonecznych, a w okresie pełnego wzrostu obfitszego podlewania.Zimą powinny stać w temperaturze 8°C.

****LOBIVIA****

Lobivia - kuliste kaktusy pochodzące z górskich rejonów Argentyny, Boliwii i Peru. Kwiaty duże, lejkowate w różnych odcieniach białego, żółtego i czerwonego, kwitna zaledwie kilka godzin. Stosunkowo łatwe w uprawie, lubią stanowiska słoneczne i świeże powietrze oraz systematyczne podlewanie. Zimują w suchym i widnym miejscu, w temperaturze 4-6° C

****LEUCHTENBERGIA****

Długowieczna bylina. Rodzaj Leuchtenbergia jest monotypowy, tzn. obejmuje tylko jeden gatunek. Jest to roślina mało przypominająca inne kaktusy. Podobna jest raczej do małej agawy. Posiada gruby, palowy korzeń, częściowo wystający z ziemi, z którego nadziemnej części wyrastają brodawki o długości do 12 cm. Są one w przekroju trójkątne. Areole osadzone są na wierzchołkach brodawek. Wyrastają z nich miękkie ciernie, tzw. ciernie papierowe, o długości 10 cm. Ciernie boczne w liczbie do 14 dorastają do 5 cm, a 2 ciernie środkowe są dwa razy dłuższe. Kwiaty pojawiają się na młodych brodawkach po kilku latach. Mają one lejkowaty kształt, długość dochodzi do 8 cm, a średnica do 7 cm. Płatki są barwy brązowawej, a środek kwiatu żółty. Kwiaty utrzymują się na roślinie ponad tydzień, co jest rzadkością wśród kaktusów. W swoim naturalnym środowisku roślina ta dorasta do 60 cm wysokości. W uprawie jest dość trudna. Ze względu na palowy korzeń wymaga wysokich doniczek. Rozmnaża się wyłącznie z nasion.

****GYMNOCALYCIUM****

Popularny od lat rodzaj w obrębie Cactacae obejmujący swoim zasięgiem rozległe tereny Argentyny, południowej Boliwii, znaczna część Paragwaju, Urugwaj i przyległe tereny Brazylii.
Pomimo zmieniającej się mody na poszczególne rodzaje kaktusy Gymnocalycium prawie stale cieszyły się dużym zainteresowaniem głównie z powodu szeregu zalet zarówno wyglądu roślin i ich kwiatów, jak i niezbyt wysokim wymaganiom w hodowli.





Zasięg występowania:
Obszar występowania rodzaju Gymnocalycium obejmuje rozległy obszar od prowincji Chubut na południu Argentyny (45° Pd) do południowo-wschodnich departamentów Boliwii na północy (17° Pd) i wybrzeży Urugwaju na wschodzie. Wielka Kordyliera Andów stanowi zachodnią granicę. Na tym gigantycznym obszarze grupy gatunków występują w kilku formacjach:

* dość rozległy obszar o równomiernym rozmieszczeniu;
* ograniczone skupienia czy nawet enklawach;
* pojedyncze stanowiska o charakterze endemicznym. Odległości jedne od drugich to kilkadziesiąt do kilkuset kilometrów. Znaczna rozpiętość geograficzna stwarza różne warunki geo-klimatyczne dla poszczególnych grup gatunków.

Wielkość:
Od 1,5 - 3 cm (niektóre G. damsii, G. bruchii) aż do 23-30 cm średnicy (G. saglionis, G. megatae) czy formy kolumnowe (G. gibbosum, G mihanovichii) w opisach do 50 - 70cm.

****FEROCACTUS****

W obrębie gatunku Ferocactus gracilis
wyrózniamy dwie odmiany : F.gracilis var. gracilis
oraz F.gracilis var. coloratus.

Ferocactus gracilis var. gracilis w uprawie jest
kaktusem kulistym, w naturze zaś często osiąga
korpus cylindryczny w ciemnozielonym kolorze
i wyrasta nawet do 3 m wysokości. Kwitnie w le-
cie niewielkimi czerwonymi kwiatami. W naturze
istnieje wiele mutacji tych roślin (inny kształt cie-
rnia centralnego czy też kolor kwiatów )- związa-
ne to jest z łatwością z jaką gatunek ten się krzy-
żuje z Ferocactus peninsulae.

Ferocactus gracilis var. coloratus w naturze osią-
ga wysokość do 1 m i 30 cm średnicy. Posiada cie-
rnie zazwyczaj koloru czerwonego, kwitnie wcze-
sną wiosną czerwono-żółtymi kwiatami

****ECHINOPSIS****

Echinopsis, przegorzaniec Eyriesa (Echinopsis eyriesii) – gatunek rośliny z rodziny kaktusowatych. Pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie występuje na suchych obszarach Argentyny, Brazylii, Urugwaju. W Polsce roślina uprawiana jako roślina doniczkowa.

Bylina dorastająca do 30-50 cm wysokości. Posiada kuliste pędy głęboko żebrowane, od których wychodzą dość licznie, łatwo odchodzące pędy boczne.

Kwiaty duże, lejkowatego kształtu, do 10 cm średnicy wyrastają ponad roślinę w kolorach białym lub różowym. Okwiat biały, wielodziałkowy. Zapachem przypominają jaśmin. Owocem tej rośliny jest jagoda.

****ECHINOCEREUS****

Cechy:
Zapotrzebowanie na światło: Duże
Okres kwitnienia: nieokreślony
Wysokość: do 15 cm
Mrozoodporność: strefa 6A
Dodatkowe cechy: zimozielona, pożytek dla pszczół, ciernista i kolczasta, uprawiana w donicach, gleba przeciętna, gleba jałowa, gleba obojętna, gleba rozluźniona, gleba lekka, pokrój owalny, wolnorosnąca









Mrozoodporność przy właściwym podłożu do -20C, pod pokrywą śnieżną odpowiednio więcej. Niebezpieczne są mrozy poprzedzone ciepłą i wilgotną pogodą. Zalecane jest osłanianie tego gatunku jesienią. Zasadniczo w celu dobrego przezimowania kaktusy należy przesuszyć aż do stanu zwiędnięcia. Zagęszczone soki chronią wtedy komórki rośliny przed rozsadzeniem przez kryształki lodu. Dopiero na wiosnę pędy roślin "napompowywują" się wodą i stają się znów jędrne.

****ECHINOCACTUS****

Nazwa rodzaju pochodzi od łacińskiego słowa echinus oznaczającego jeża i doskonale określa wygląd tych roślin, bogato pokrytych pięknymi cierniami. Gatunki echinokaktusów zaliczane są do największych kaktusów kulistych (obok ferokaktusów).Rośliny te mają wyraźnie zaznaczone liczne żebra. Ciernie są najczęściej bardzo mocne, proste lub lekko zakrzywione. Żółte zwykle kwiaty są stosunkowo małe. Echinokaktusy pochodzą z bardzo ciepłego stepowego klimatu prerii Teksasu. Meksyku i Nowego Meksyku.





















W okresie wzrostu wymagają miejsca słonecznego i ciepłego. Są wrażliwe na wilgoć, dlatego należy je podlewać bardzo ostrożnie, najlepiej przez podsiąkanie. Nadmiar wody pozostały w podstawce pod doniczką trzeba szybko usunąć.Zimą kaktusy te wymagają temperatury około 8° C i bardzo rzadkiego podlewania. Uprawia się je w ziemi żyznej, gliniastej, z domieszką piasku. Rośliny te rozmnaża się z nasion. Pojemnik, do którego je wysiewamy, musi znajdować się w miejscu przewiewnym, gdyż siewki są bardzo wrażliwe na nadmierną wilgotność. Latem można wystawić echinokaktusy na świeże powietrze, jednakże przy deszczowej pogodzie należy je schować pod dach.

****CORYPHANTHA****

Te kaktusy, mające duże brodawki i piękne ciernie, mogą być kuliste lub wydłużone. Kwiaty, przeważnie żółte, wyrastają bezpośrednio z wierzchołka. Niektóre gatunki kwitną także czerwono i biało. Koryfanty występują od Kolumbii, przez USA, aż do południowej Kanady. Są bardzo wrażliwe na nadmiar wody, a ich okresy spoczynku przypadają na pełnię lata i zimę. Powinny wtedy znajdować się w miejscu bardzo jasnym i stosunkowo suchym. Temperatura 4°C wystarcza zimą w zupełności.

Do uprawy koryfant dobieramy wysokie doniczki, ponieważ większość gatunków ma korzenie typu palowego. Na dnie umieszczamy drenaż i wypełniamy doniczkę specjalną mieszanką ziemi do kaktusów zawierającą piasek. Szyjka korzeniowa tych roślin łatwo gnije przy dużej wilgotności podłoża. Koryfanty rozmnaża się z nasion. Siewki należy często wietrzyć i unikać nadmiaru wody. Dobrze pielęgnowane kwitną obficie.

****COPIAPOA ****

Nazwa tego rodzaju botanicznego pochodzi od miasta Copiapo w Chile. Są to kaktusy w młodości kuliste, później kolumnowe. Niektóre tworzą kępy. Wiele gatunków ma skórkę pokrytą woskiem, który nadaje im szaroniebieską barwę. Ciemnobrązowe przeważnie ciernie dominują na zielonym korpusie rośliny. Kwiaty niektórych gatunków pachną, są żółte i jasnożółte.

Cechą osobliwą jest to, że okres intensywnego wzrostu tych kaktusów przypada na jesień. Latem wymagają one suszy, ponieważ właśnie wówczas wchodzą w okres spoczynku. Przez zimę rośliny należące do rodzaju Copiapoa lepiej trzymać w miejscach jasnych, stosunkowo suchych i chłodnych. Temperatura 8-10°C w zupełności im wystarcza. Młode egzemplarze potrzebują nieco cieplejszego stanowiska i odrobinę obfitszego podlewania. Kaktusy te lubią ziemię mineralną z domieszką piasku. Rozmnaża się je z nasion lub przez szczepienie.

****CLEISTOCACTUS****

Cleistocactus - są to kaktusy kolumnowe, ich ojczyzną jest Urugwaj, Peru, Boliwia, Argentyna. Nazwa pochodzi od greckiego kleistos - zamknięty, ze względu na kwiaty, które nie są rozwinięte, tak jak u innych rodzajów, ale w postaci długiej rurki, sprawiające wrażenie zamkniętych.

Cleistocactus strausii - rosną kolumnowo, rozgałęziając się u podstawy. Oprócz cierni, posiadają też krótkie, białe, wełniste owłosienie. Zakwitają po 6 - 7 latach od wysiewu. Czerwone kwiaty ukazują się przeważnie na młodych, lecz również na starszych areolach, mają pokrój rurki, wystający słupek.
W okresie intensywnego wzrostu lubi dużo słońca i obfitszego podlewania. Zimą w okresie spoczynku powinny mieć widno, temperaturę 6 - 10 °C, sporadycznie je podlewamy.

****CEREUS****

Cereus - kaktusy kolumnowe rosnące na terenie Ameryki Środkowej i Południowej. Ich kwiaty są duże, rozkwitające nocą, zapylane są przez ćmy. Nazwa pochodzi z łacińskiego wyrazu cereus, co znaczy świeca. Często tworzą formy monstrosa i cristata.























Cereus peruvians monstrosus - oba cereusy peruwiańskie z mojej kolekcji to różne formy monstrualne. Na korpusie rośliny w formie monstrualnej tworzą się asymetrycznie, w nieuporządkowany sposób, nowe punkty wegetacyjne, z których rozwijają się nieregularne pędy, nadające roślinie niecodzienny wygląd. Formy te normalnie kwitną (duże białe kwiaty) i wydają owoce i nasiona. Ciekawostką jest, że cereus peruwiański wcale nie pochodzi z Peru, a z Boliwii.

Cereus azureus - kaktus "niebieski" z racji posiadania na powierzni nalotu w tym kolorze. Musi stać na słońcu, żeby nie stracić tego charakterystycznego zabarwienia. Kwitnie na biało dużymi kwiatami.

Latem cereusy wymagają dobrej wentylacji i dużego nasłonecznienia, natomiast zimą w okresie spoczynku nie więcej niż 20 °C i skąpego podlewania.

***CEPHALOCEREUS***

Zwany jest popularnie "głową starca". Określenie to pochodzi od długich, cienkich, białych cierni, przypominających gęste, siwe włosy. Ten kolumnowy kaktus w ojczystym Meksyku osiąga 15 m wysokości. Kwiaty ma niepozorne, bladożółte. Najbardziej interesujące jest jego cefalium, pokrywające cały wierzchołek. Cefalocereus źle reaguje na nadmiar wody, dlatego też podłoże w doniczce trzeba posposypać warstwą piasku. Ziemia powinna być bardzo przepuszczalna, mineralna. Kaktus ten przechodzi dwa okresy spoczynku, wymaga wtedy zupełnej suszy. Podczas spoczynku w pełni lata trzeba go trzymać przez dwa tygodnie w cieple, zaś zimą w temperaturze nie przekraczającej 5° C. Nie należy go wtedy prawie wcale podlewać. Cephalocereus senilis rozmnaża się z nasion. Jego kwiaty są kremowożółte

***AZTEKIUM***

To również rodzaj sukulentów, należący do kaktusowatych. Ten rodzaj obejmuje 2 gatunki, jego przedstawiciele występuje tylko w meksykańskim obszarze Sierra Madre na wschodzie, w stanie Nuevo León.
Środkowy Meksyk (Nuevo Leon) Jedyny znany gatunek - Aztekium ritteri (Bod.) Bod. - jest małą, płaską, szarozieloną roślinką. Ma 9-11 niskich żeber. Między nimi widoczne są wyraźne międzyżebrza. W areoli znajduje się 1-3, bardzo słabych cierni. Różowe kwiatki mają tylko około 8 mm średnicy. W uprawie rodzaj ten jest niezbyt łatwy, cechuje go znaczna wrażli­wość. Najlepiej udaje się jako roślina szczepiona. Należy do cennych meksykańskich osobliwości.

****ASTROPHYTUM****

Astrophytum to kaktusy meksykańskie.
Ich botaniczna nazwa pochodzi od
łacińskiego słowa astrum (gwiazda),
ponieważ takim gwiaździstym pokro-
jem charakteryzują się kaktusy tego
gatunku.

Swoje piękno podkreślają jeszcze nie-
zwykłej urody kwiatami, które poja-
wiają się przez całe lato. Różnią się
od innych kaktusów charakterystyczny-
mi, białymi i wełniastymi kłaczkami,po-
krywającymi w mniejszym lub wię-
kszym stopniu powierzchnię rośliny.

Do prawidłowego wzrostu potrzebują
dużo słońca i umiarkowanego podlewa-
nia.Uprawia się je natomiast w bardzo
przepuszczalnym i mineralnym substra-
cie. Zaliczają się do najbardziej wyma-
gających roślin pod względem uprawy,
ale z uwagi na niezwykle interesujący
wygląd, należą również do najbardziej
poszukiwanych gatunków.

Mają dwa główne (najintensywniejsze)
okresy wzrostu : wiosna i wczesna jesień